سفارش تبلیغ
صبا ویژن

جامعه‏ کوهنوردان ایرانی

صفحه خانگی پارسی یار درباره

یادی و درد دلی به زبان خودمانی ...

ای دوست قبولم کن و جانم بستان ....

امروز دقیقاً یک ماهه که پا به فرنگستون گذاشتم، فعلاً روزگار خوبه، امّا در آینده چه شود، خدا می‏داند. به هر حال راضی هستیم به رضای خدا...

اون چند ماه آخر تو ایران، سرم بسیار شلوغ بود. درسته که نزدیک 6 سال طول کشید تا بالاخره نتیجه داد، اما باور کنید تمام این حدود 6 سال یک طرفو، 2 ماهه آخر یک طرف. دویدن‏هاش، استرس‏هاش، ... همه و همگی اینقدر سرم را شلوغ کرده بود و منو پیچونده بود که گفتنش فقط سردرد میاره و بس. بگذریم....

الان کمی آرومتر شدم، کمی به خودم اومدم و از اون التهاب درونیم بسیار کاسته شده و لازمه که چند نکته رو یادآوری کنم:

در روزهای آخر فرصت نکردم از بسیاری از عزیزان و دلبستگان خداحافظی کنم. این به این معنا نیست که خدای ناکرده به یادشون نبودم، نه اصلاً اینطور نیست. الحمدالله تمام کسانی که منو میشناسن میدونن آدم رکی هستم و با کسی تعارف ندارم. امّا اسمشو سهل‏انگاری یا هر چیز دیگری که بذاریم، باعث شرمندگی است. به هر حال هر چی هست لازمه که نام چند نفر رو در زیر بیارم که امیدوارم با دریا دلیشون منو ببخشند.

گرامی می‏دارم نام و یاد و خاطره:

 ـ دکتر صالحی مقدم عزیز و مهربان و بزرگوار را ...

ـ آقا سیّد گل، جناب سیّد مرتضی موسوی پاک اندیش را که روزای آخر بهش قول دادم بیام دفتر مجله، که متاسفانه نرفتم. البته سیدجان تو فدراسیون از شما خداحافظی کرده بودم. درضمن اون یادگاری رو همیشه به همراه خواهم داشت.

ـ عمو عزیز مهربون، عزیز خلج بزرگوار، که حق بزرگی بر سر خیلیها داره. وظیفه داشتم حضوراً ازش خداحافظی کنم که نشد. اونم بزنه پشتم و بگه قاضی هوای خودتو داشته باش.

ـ تمامی بچه‏های خانه کوهنوردان، بالاخص مهدی شیرازی عزیز که البته ساعتای آخر بهش زنگ زدم و چندتا آبدار بارم کرد که می‏دونم حقم بود.... محمود میرنوری عزیز، ناصر جنانی سالار، احمدآقا ایلیافر محترم، آقارضای گل کفاش، هادی جان بنکدار، هادی آبادیخواه عزیز، سرو حوری مهربون، ..... و تمام اهالی خانه.

تمام کسانی که ازشون آموختم، آقای مریخی بزرگوار، جناب محمودآقای نظری محترم، جناب آقای اخوان عزیز، عرب گل و مهربون، استاد گرامی آقا محسن نوری، آقا سعید جواهرپور نازنین، عزیز بزرگوار استاد گرامی آقای کاظم شمس‏خو، جناب آقای صادق آقاجانی محترم...

تمام دوستان خوبم که در دوره‏های مربی‏گری در خدمت اونها بودم. یا دوستان گلم که هم دوره من بودند. یادی می‏کنم از دوستان شیرازی، بالاخص آقا رضای کریمی، دوستان خوب اردبیلی، دوست گل نازنین ایرانیم که معلوم نیست مال کجاست، شوخی کردم، منظورم یوسف صمدی زنوز سالاره که خدا نگهدارش باشه.

یادی می‏کنم از بچه‏های خوب خراسان شمالی، آقا مهدی مودتی گل، آقای یزدان‏پناه بزرگ‏اندیش و ...

یادی می‏کنم از بچه‏های خوب لرستان، دوست و سرور گرامی، آقا کیوان زادخوش نازنین و دیگران ...

یادی می‏کنم از بچه‏های قیور کردستان و کرمانشاه مخصوصاً از نوع قمی‏شون، فریبرز الفتی عزیز، امروله خودم...

 

یادی می‏کنم از دوستان کوه‏نویس خودم، همونایی که با قدرت می‏نویسن، از آنای پرتلاش گرفته تا باقی دوستان.

یادی می‏کنم از بچه‏های کارگروههای بغلی در فدراسیون، همه دوستان و همکاران....

و بالخره تمامی کسانی که دوستشون دارم و می‏دونن که دارم...

البته می‏دونم با این فناوری مدرن، فاصله‏های چندهزار کیلومتری از بین رفته و زمانهای چند روزه به ثانیه‏ای‏ و طرفة‏العینی تبدیل شده، امّا با تمام اینها کاش اونقدر پیشرفت می‏کرد که می‏تونستم همگی دوستان و عزیزان رو بغل کنم، گل روشونو ببوسم، بوشون کنم و از گرمای وجودشون و از حسشون نیرو بگیرم.

امیدوارم بتونم مطالب خوبی در وبلاگم منتشر کنم. دعام کنید...

بقول بعضیا خداحافظ همین حالا...