جامعه‏ کوهنوردان ایرانی

براستی در روز 7 آذر چه اتّفاقی خواهد افتاد. بالاخره قرار است بعداز چند سال سردرگمی، تکلیف میز ریاست فدراسیون کوهنوردی روشن شود. واقعاً درست است که بسیاری کوهنوردی را جزو ورزش‌ها به حساب نمی‌آورند و آن را در دستة فعّالیّتهای ماجراجویانه تقسیم‌بندی می‌کنند. از همین فدراسیون کوهنوردی خودمان نیز چیزی به غیر از این مستفاد نمی‌شود. این سه چهار سال اخیر همه‌اش در ماجراجویی و التهاب گذشت. بعداز کسب جایگاه‌های متعدّد بین‌المللی و کسب پیروزی‌های شاخص در کوهنوردی و سنگ‌نوردی، ضربات واردشده بر پیکره‏ی کوهنوردی، تنه‏ی پر صلابت آن را نحیف نموده است. جابجایی غلط و پس‌از آن بازپس‌گیری اشتباه، ممکن است در نگاه اوّل آنچنان تأثیرگذار نبوده باشد امّا در نگرشی عمیق‌تر، حاصل آن رکود رسمی کوهنوردی به معنای عام شده است. فدراسیونی که با کسب کمک‌ها و حمایت‌های مالی مردم توانسته بود با سرافرازی موفّق به صعود بام جهان شود؛ اینک در پرونده‏ی خود صعودی ناموفّق و کلّی بدهی ریالی و دلاری را به یدک می‌کشد. به‌نظر می‌آید که ما ایرانی‌ها عادت کرده‌ایم تا چرخ را بارها و بارها مجدّداً از نو اختراع کنیم. این‌که مسئول یک مرکز به مدّتی طولانی صاحب منصب آن مقام باقی‌بماند، با معیارهای کنونی جهانی امری شایسته نیست. چرا که از زایش و بالندگی سیستم می‌کاهد، امّا تعویض بدون برنامه و نبود جایگزینی مناسب برای آن، آسیبی دوچندان به بار می‌آورد که این‌چنین هم شد. امّا حالا بعداز کشمکش‌های فراوان، سرپرستیِ فدراسیون را یک دردآشنا بر عهده گرفته است. مردی که می‌داند چه می‌خواهد و ذهنی فعّال دارد. محمود شعاعی با کوله‌باری تجربه در سازمان‌های نظامی و همچنین فدراسیون کوهنوردی، سکّان‌دار این کشتی شده است. همانطور که خود گفته است، تمام همّ‌وغم خود را معطوف انتخابات کرده تا بالاخره طلسمِ نبود رئیس شکسته شود. هفتم آذر نزدیک است و همه چشم براه آنچه قرار است روی دهد. تقریباً تمام نامزدهای انتخاباتی، لااقل تا حدودی، با وضعیّت فدراسیون آشنایی دارند. نتیجه‏ی انتخابات آنچنان هم دور از ذهن نیست. به‌هر روی هر کس که انتخاب شود، بار سنگینی از وظایف را بر دوش خواهد کشید.
«که انسان تجسّد وظیفه است.»
فدراسیون کوهنوردی می‏باید که شاهد تغییرات عدیده باشد، البتّه تغییراتی نه از آن دست که روی داد. هم‏اکنون جوّ پرجنب‏وجوش خاصّی بر فدراسیون حکم‏فرماست. تحوّلاتی را نیز درون آن شاهد بوده‏ایم. از جمله تعویض دبیر، بازرس، سه رئیس کمیته، ادغام دو کمیته در کمیته‏ای دیگر. مطمئناً در آینده هم شاهد تغییرات بس بزرگتری خواهیم بود.
امید می‏رود که در روز هفت آذر هرچه روی می‏دهد، ماحصل آن تقویّت بنیه‏یِ نه‏چندان قوی فدراسیون و به تبع آن کوهنوردی کشور باشد. روز هفت آذر روز عجیبی است، روز نیروی دریایی، یعنی همان‏روزی که پرسنل قهرمان ناوچه‏ی موشک‏انداز پیکان در سال 1359 و در خلیج همیشه فارس، یک تنه در مقابل تمام هیبتِ دشمنِ حماسه آفریدند و جان باختند. این روز شاید روزی باشد که در فدراسیون کوهنوردی هم حماسه‏ای رقم زده شود.